Był taki święty Mikołaj

Mróz skrzypiał pod za dużymi walonkami a zgrabiałe z zimna ręce chowaliśmy w rękawy. Szliśmy wzdłuż torów zbierając do worka czarne bryłki węgla które przypadkiem spadły z jakiejś platformy i wszystko co nadawało się do palenia w metalowym piecyku ustawionym na środku zatłoczonego wagonu. To było nasze zajęcie przy każdym dłuższym postoju i okazja do rozprostowania nóg. Nie liczyliśmy dni, bo czas przestał być istotny, ale mój starszy brat wydedukował, że jest 6. grudnia 1945 roku i że to dziś chodzi po świecie święty Mikołaj. Ale cóż, czasy są jakie są i zapewne święty chociażby najbardziej się starał, nie jest w stanie uszczęśliwić nawet najgrzeczniejszych dzieci. Nauczyliśmy się już godzić z okrutną rzeczywistością, więc i ten fakt potrafiliśmy zaakceptować, choć nie ustrzegło to nas od smutnej refleksji.

Jakaż była nasza radość, kiedy obok szyny zobaczyłam leżącego dropsa. Nie rulonik, ale taką jedną czerwoną pastylkę, krążek, który nas uszczęśliwił bo był od świętego Mikołaja. Widział nas z nieba i dał znak że pamięta, bo byliśmy grzeczni. To był niemal cud, za który nie wiedzieliśmy jak dziękować, ale za chwilę zrodził się dylemat: podzielić się dropsem czy zanieść do wagonu gdzie jest tyle dzieci i dać mamie żeby sprawiedliwie podzieliła, co było prawie niemożliwe. Na tyle części? Nie donieśliśmy, co jednak wywołało w nas wyrzuty sumienia i poczucie winy. Ulżyło nam dopiero gdy zwierzyliśmy się mamie, a ona nas rozgrzeszyła. Prawdziwego szczęścia doświadczyłam nieco później, kiedy próbowałam ułożyć się na skrawku paki, który był moim miejscem do spania. Zobaczyłam tam coś, w co nie mogłam uwierzyć. Na moim skrawku paki znalazłam lalkę, najpiękniejszą jaką kiedykolwiek widziałam. Miała ręce, nogi i sukienkę, ale najpiękniejsza była głowa z różowego wsypu czymś wypchanego i związanego sznurkiem. Włosy były z rozplecionego sznurka, a twarz! Poplutym kopiowym ołówkiem namalowane  oczy z bardzo długimi rzęsami, dziurki od nosa i usteczka w serduszko. Nie potrafiłam krzyczeć z radości, raczej pewnie płakałam ze szczęścia tuląc lalkę z którą się już nie rozstawałam. Była piękna nawet kiedy kopiowy ołówek nieco się od przytulania rozmazał.

Dziękowałam  świętemu za nieskończoną dobroć. Dopiero po latach, kiedy przestałam wierzyć w świętego Mikołaja zastanawiałam się jak i kiedy mama stworzyła najpiękniejszą lalkę świata. Zachowała się tylko we wspomnieniach i w nich jest ciągle piękna. Transporty, przeprowadzki, zamieszanie, pozbywanie się rzeczy... nie wiem w jakim czasie zginęła i gdzie, ale ciągle mam wrażenie że gdzieś włóczy się po świecie jak „Pyza na polskich drogach” i żyj swoim życiem, bo takie istoty nie giną bezpowrotnie, żyją chociażby w pamięci i wyobraźni.

Piszę to wspomnienie ku refleksji dzieci (może też rodziców) które oczekują od świętego komputera czy aparatu cyfrowego.

                                                                   Romana Kaszczyc